Μπορεί στην Ελλάδα να το λέμε δαμασκηνιά (καθώς το δέντρο εισήχθη από τη Δαμασκό της Συρίας), στον Πόντο όμως διατήρησε το αρχαϊκό του όνομα κοκκύμελον, με την αρχαιότερη μαρτυρία να προέρχεται από τον Αρχίλοχο: «Στέφανον είχον κοκκυμήλων και μίνθης». Όπως και να έχει, μόλις η άνοιξη κάνει το ποδαρικό της, μαζί με τα άλλα δέντρα ανθίζουν και τα κοκκύμελα – για να μας δώσουν περίπου στα μέσα ή τα τέλη καλοκαιριού τον καρπό τους, και να γίνουν λίγο αργότερα… κεμεντζέδες (ποντιακές λύρες)! Αυτή θα λέγαμε χαριτολογώντας πως είναι η φυσική εξέλιξη του συγκεκριμένου δέντρου. Και αυτό γιατί;

Το κοκκύμελο θεωρείται το καταλληλότερο ξύλο για την κατασκευή της ποντιακής λύρας αφού είναι σκληρό, και βγάζει δυνατό και γλυκό ήχο.