Τοξότες

Στις παρυφές της Ροδόπης και στο σημείο που ο Νέστος, ο μεγάλος ζωοδότης ποταμός ξεχύνεται από τα στενά μονοπάτια των μαιάνδρων του στον κάμπο για να δροσίσει το θρακικό πέλαγος, στέκεται το χωριό μου, Τοξότες (παλιά ονομάσία Οκσιλάρ=Τοξότες).

Απλωμένο σ’ ένα ανάγλυφο από πευκοφυτεμένους λόφους, ελαιώνες, λεύκες , αγριοσυκιές, βάτα και αγριοτριανταφυλλιές, 12 χιλιόμετρα από την πόλη της Ξάνθης, δίπλα στην Εγνατία οδό, 25 χιλιόμετρα από τις παραλίες, με σιδηροδρομικό σταθμό σε ένα κτίριο κόσμημα.

Οι 800 περίπου κάτοικοι, όλοι πρόσφυγες πόντιοι, μικρασιάτες, θρακιώτες, μέτοικοι από τα ερειπωμένα πλέον ορεινά χωριά Ίμερα(Σάλτικλι), Κρωμνικό(Σαρνίτς), Λιβερά(Αντά), Τούζλα.